نیاز به رویکردهای هنری و زیبا شناسی از رازهای شگفت انگیز خلقت محسوب می شود که درون مایه آدمی نیز از آن نشأت می گیرد. به همین خاطر انسان همواره به دنبال این حس زیبایی شناسی و پرورش خلاقیت ها است. خداوند این حس گرانبها را در درون تمام آدمیان خلق کرده است. ولی هرکس به توان خویش می تواند آنرا پرورش دهد و از قوه به فعل بدل سازد. هنرمند با روح لطیف و حساس خود در اعماق جهان هستی به دنبال ظرافت و زیبایی ها است؛ زیباییهایی که همه نشان از معبود یکتا دارد و انسان را به سوی آرامش و آسایش دعوت می کند. هنرمند خالق زیباییها است. پس سعی می کند هر آنچه را که در جهان هستی وجود دارد به زیبا ترین شکل ترسیم کند. هنر میناسازی نیز یکی از جنبه های آفرینش زیبایی است؛ هنری که آمیخته با عشق و سوز آتش است.
هنرمند میناساز اگر بخواهد که اثرش ماندگار بماند باید احساسات درونی خود را بر روی ظروف جلوه گر سازد و سپس آن را به دل آتش بسپارد. هنری که باید عاشق آن باشی و گرنه در میانه راه خواهی ماند.
وقتی که احساسات درونی ات را بر روی ظروف با نقش و نگار ترسیم کردی و به دل آتش سپردی،باید منتظرباشی تا ببینی چه پیش می آید.اگر حاصل کار به سلامت از کوره آتش رهایی یافت،شادمان و سرمست می شوی و اگر دچار مشکل شد، تو می مانی و غم و درد. به راستی هنرمند میناساز باید واقعاً عاشق کارش باشد.